γι αυτο...

Κάπου θα υπάρχει ξεχασμένη μια πατρίδα
Για τους μυστήριους και τους σχιζοφρενεις
Κάποιον θα έχει για εραστή η καταιγίδα
Κάποιον τρελλό που δεν αγάπησε κανείς

Κάπως θ ανοίγει το κουτάκι της Πανδώρας
Κάποια του Αίολου κρατάει τους ασκούς
Κάτι μας σπρώχνει στην κορφη μιας κατηφόρας
Σου ψιθυρίζω και εσυ άλλα ακους

Δεν έχω ήχο
Κι οι κουρασμένες μου χορδές χτυπάνε τοίχο
Δεν λέω λόγια
Τα εργαλεία μου σκουριάζουν στα υπόγεια
Κι αφήνω ίχνη
Και ζωγραφίζω
Αλλα μου έτυχαν μα εγω άλλα αξίζω

Κάπου θα υπάρχει μία θάλασσα απο αίμα
Για να βαφτίζονται όσοι έχουν τρελλαθει
Κάποιοι θα έχουν για σημαία τους το ψέμα
Κάποιου τα όνειρα στ'αλήθεια έχουν χαθεί

Κάποιος χρησμός μας περιμένει στο μαντείο
Κάτι παράξενο μας έχει φυλαχτει
Κάποιος μας κλέβει το χρυσο απ τ'ορυχείο
Λύνω τα μάγια που για σένα έχουν φτιαχτει

Δεν έχεις ήχο
Μα η διψασμένη σου ψυχή σπάει τον τοίχο
Δεν είμαι τέρας
Είμαι τραγούδι που το σπρώχνει ο αέρας
Κι αφήνεις ίχνη
Και ζωγραφίζεις
Είσαι φευγάτη και γι αυτό και μου αξίζεις

αυτό εδω, είναι το πρώτο

εκείνο που ξεκίνησε το χορο στο χωροχρόνο μετα από κάμποσα χρόνια σκουριας
(κείνο το φρέσκο το άτιμο με ζορίζει και δε λέει να βγει όπως του πρέπει...
μα δε θα γλυτώσει, θα το ξαπλώσω στο χαρτι...)