της ψυχης

της ψυχης

Ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο....

ένα (ακόμη) υγρό ιστολόγιο, με υποβρύχιες ανησυχίες...

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

(άμ)μετρο...

το χέρι μου απλωμένο αδειανο,
δεν μαρτυράει τίποτε απ'την κάποτε σφιχτη παλάμη
κι η ανάστροφη μ'ένα σημάδι από φωτια και δυο λεκέδες
στα βρώμικα σκαλια του παλατιου
φυλάνε τ'άσπρο σου κρεββάτι δυο λακέδες

τ'ανάκτορα από άχυρα, πηλο
δυο μαρμαρένια κιούπια, παραστάτες στη γωνία
κι η φορεσια σου ξεχασμένη στο μπαλκόνι
και στο πεζούλι, στην αυλη, βαμμένο πορφυρό,
ένα αφρικάνικο λοφίο που παιδεύεται στη σκόνη

μπάζει η σκεπη νερο με τη βροχη
σε μπακιρένιο κάλυκα μαζεύουν τα παιδια τα πρωτοβρόχια
μέσα στη τρέλλα σου μπερδεύεις εποχες
στο περιστήλιο τριγυρνας και στους ξενώνες κλαις
κάποτε είπες "σ'αγαπω", μα ξέχασες τον ήλιο μεσ'τη φτώχια


στο γκρεμισμένο τζάκι σου φωλιάζουν μαύρα φίδια
έκλεισες τα παράθυρα που βλέπουν στο γυαλο
απίθωσες στη αγριελια τα νέα σου φτιασίδια
κι έκατσες να ξεκουραστεις σε άδειο σκηνικο

το χέρι που σου απλώνω αδειανο
σκόρπιοι οι στίχοι άμμετροι χωρις ρυθμο και μέλι
στις παλιωμένες μου εικόνες περπατω
γιατι εξευτέλισες αυτα που αγαπω;
γιατι τη λυπημένη μέθη σου η θάλασσα δεν θέλει;

οι βάρκες κι οι σχεδίες τσακισμένες
στους ταρσανάδες κλαίνε οι μαραγκοι
καραβοφάναρο το σώμα σου σε μακρυνες θάλασσες, ξένες
και μετανάστες που επιστρέφουν οι εραστές σου οι χθεσινοι

το χέρι που σου δίνω αδειανο
δεν έχει δώρα αλλα βρίσκει στα τυφλα να σε χαϊδεύει
κάτω στο μώλο μια φρεγάτα αρματώνει
στου λιμανιου τη μπούκα ο καιρος φορτώνει
ποιο ψέμα σ έκλεισε στ' αμπάρι του; ποιο τη φωνη μου κοροϊδεύει;



μην ρωτάτε το γιατι...
τ'άσπρο χαρτι σκληρος καθρέφτης
γυρίζει πίσω μοναχα, ό,τι του έδωσες...

17 σχόλια:

AERIKO είπε...

Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ
ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού.
Εν τη αμφιβολία υπάρχει η τελεία..

Πεσσόα ο διαχρονικός...

Πολύ χαίρομαι που σε ανακάλυψα...

Κόντρα στο ρεύμα..ναι..έτσι υπάρχει
η πιθανότητα να ανακαλύψεις καθαρότερες θάλασσες..Θαλασσοπόροι και οδοιπόροι ένα και το αυτό..

Όμορφο βράδυ εύχομαι.!

Δακανάλη Μαρία είπε...

εσύ ξεπέρασες το μέτρο και τη στάθμη του νερού.... και "πνιγόμαστε" φίλε σε κάθε σου λέξη... σε κάθε σου στίχο!!!

Μπράβο συνέχισε να μας καθηλώνεις!!!

Unknown είπε...

Εδώ είμαστε πάλι,
δεν ρωτάμε τίποτα,

η δυστυχία δεν μοιράζεται, διακόπτεται ...

και ... το "ψέμα" κρύβουμε σαν φυλαχτό ...

τι χαμόγελο σήμερα;

zoyzoy είπε...

Μ'αρέσουν οι εικόνες που βγάζουν τα συναισθήματα ανακατεμένες με την αλμύρα της θάλασσας τα πλεούμενα!

Υπέροχο!!

Καλή μέρα να'χεις!!

Ανώνυμος είπε...

Αυτή σου η έμπνευση με τρέλανε!

Απο τα καλυτερα σου!

φιλιά ναυτικά

Ναύτης είπε...

καλημέρα Αερικο,
καλωσήρθες
συνταξιδιώτες
συνοδοιπόροι
το ταξίδι να'ναι καλα...

Ναύτης είπε...

καλημέρα Τριανταφυλλια
δεν μπορω να σταματήσω έτσι κι αλλιως
καλως
ή κακως

Ναύτης είπε...

καλημέρα meggs,

τίποτε δεν μοιράζεται
τίποτε...
ο μόνος τρόπος είναι να κρατας καβάτζα... αλλα που μυαλο για τέτοιες πολυτέλειες...

μισο χαμόγελο...

Ναύτης είπε...

καλημέρα zoyzoy,

κι εσυ να έχεις μια όμορφη καλοκαιρινη μέρα

Ναύτης είπε...

καλημέρα Coulita,

νά' σαι καλα για τα φιλια!
ειδικα τα ναυτικα είναι σπάνιο είδος...

:)

Guardian Angel είπε...

"μέσα στη τρέλλα σου μπερδεύεις εποχες"

"γιατι εξευτέλισες αυτα που αγαπω;"

Λέω να κρατήσω αυτά μιας και με εκφράζουν απόλυτα αυτή την στιγμή!
Για μία ακόμα φορά τα είπες-έγραψες όλα "χωρίς μέτρο"
Να 'σαι καλά και να γράφεις!

Ναύτης είπε...

κι εσυ νά'σαι καλα Guardian Angel,
λυπάμαι σε εκφράζουν τέτοιες κουβέντες αυτη τη στιγμη...

σε καλύτερα λοιπον!

:)

Wicca είπε...

Το σ'αγαπώ μπορεί να δώσει μόνο όνειρα. Κι ας καείς ολόκληρος μέσα στις φλόγες τους. Ο καθρέφτης θα γεμίσει στάχτες, αλλά κάποια στιγμή θα γίνουν χρυσόσκονη!

nina είπε...

Μια ερώτηση γιατί δεν ξέρω αν είναι από κούραση ή από ζέστη ή αν κάνουν τα μάτια μου πουλάκια, για να ξερω τι μου γίνεται.
Το (αμ) ήταν εξ αρχής αμ ή μεταλλάχθηκε από εμ ?

Καλο βράδυ!

Ναύτης είπε...

καλημέρα Ανακρίτρια,
καλύτερα να καίγεσαι, παρα να αργοσβύνεις...
δεν έχεις καθόλου άδικο...
σήμερα είναι μια καινούργια μέρα...

Ναύτης είπε...

καλημέρα nina,

άμ-μετρο ήταν εξ αρχης...
μεταφορικως και όχι μόνο

δεν έχει μέτρο τ'όνειρο
ούτε σταθμο η αγάπη
κι από τη πρώτη τη στιγμη
κάνει βουτια, κι αν δε φανει
μη γελαστεις,
παίζει κρυφτο σε άλλα βάθη...

χαιρετω

:)

Ανώνυμος είπε...

Τι ωραία που αισθάνεσαι όταν καίγεσαι και λιώνεις από αγάπη χωρίς να υπολογίζεις τίποτα....

Δεν υπάρχει μέτρο στην αγάπη....

Και τα όνειρα τότε, δεν έχουν σταματημό σε όποιο βάθος κι αν τα πετύχεις...

Την καλησπέρα μου έχεις και ελπίζω να μην έχουν μόνο φουρτούνες να νερά που πλέεις...