χωρις ρεφραίν...

μην ξενυχτας,
θα σου ιστορίσω πάλι μακρυνα ταξίδια
πέρα στην Άπω Ανατολη κούληδες πίνουν τσάϊ
στο μέτωπό σου πάλι εκείνη η ρυτίδα κολυμπάει
όταν σου λέω για μια Ινδη που γιόμισα στολίδια

μη μου ξυπνας,
στ'όνειρο μοιάζω κάπως πιο σπουδαίος
σαν καπετάνιος με πηλίκιο και σειρήτι στο μανίκι
κι αν η μιση μου η καρδια στη θάλασσα ανήκει
στο κάλεσμά σου πρώτος θά'μαι, θα φύγω τελευταίος

μην απορεις
πού' βγαλαν ρίζες τα παπούτσια μου στο χώμα
στο Γιβραλτάρ οι συμπληγάδες με ματώσαν
στο Βολπαραίζο οι συντρόφοι με προδώσαν
κρασι γλυκο θέλω να πιω και τις ξανθιες σου μπούκλες θέλω στρώμα

μην με φιλας
εκει που μ έχουν σημαδέψει οι σειρήνες
φτιάξε μου ένα φυλαχτο να το βαστω, απ τη καρδια σου
πιάσε κι εκείνο το τραγούδι που σ αρέσει, ξεκουράσου
είναι μαζι σου η ψυχή μου καθαρη, κι ας έχει ξεχαστει στις λαμαρίνες

αυτο ξέρετε, είναι απο κείνα που βγαίνουν μόνα τους...

σαν ανώδυνος τοκετος...

σαν φιλι απ τη μούσα...

κι απ τη "μούσα"

(κείνο που με παιδεύει με καισαρικη θα το εκμαιεύσω στο τέλος...)