βουτάω πάλι...

δεν σου μιλω και περιμένω
δεν σε ρωτάω και ξενυχτω
κι απο τα λίγα τα φιλια σφιχτα πιασμένο
σώμα που βγήκε ν' αναπνεύσει απ το βυθο

δεν είσαι 'δω κι όμως σε βλέπω
σ'ακούω στην άκρη του καιρου
στα περιβόλια των χεριων σου δεν μετέχω
σώμα που ξέβρασε η οργη του ωκεανου

μην περιμένεις απ'τις μέρες σου, νύχτες να φτιάξεις
και αν μ' αγάπησες μονάχα τα αυτια να σου χαϊδεύω
ότι σου χάρισα εδω στην Αττικη, κι αν το πετάξεις
στην Άβυσσο του Ατλαντικου βουτάω και στό μαζεύω

δεν βλέπω ήχο, μόνο σημάδια
δεν είν' για μένα το αντίδωρο αυτο
ξεχνω συχνα να βγω απ' τα όνειρα τα βράδυα
σώμα κλεισμένο σε αρχαία κιβωτο

δεν είμαι μύστης, μονάχα ναύτης
γίνομαι άχυρο, προσάναμα και δρόμος
στις μουσικες σου περιμένω να ξανάρθεις
σώμα που τού'βαλε φωτια ο μετρονόμος

μην περιμένεις από μένα τ' όνειρό μου να προδώσω
κι αφου σ'αγάπησα, αυτο το μπάρκο γυρισμο δεν έχει
της Ατλαντίδας το κρυμμένο μυστικο θα ξεκλειδώσω
και το φθαρμένο αυτο κορμι μου Άτλαντας, 
να σε κρατάει, 
να σε προσέχει...

photo M. Pawlowski

εύκολο...

αφου είσαι εκει...

μπορω